Inhoud
Geen weg terug voor Rosa
We rijden het grote, kille gebouw in. Alles ruikt naar bloed. Naar angst. Naar dood. De vrachtwagen stopt met een schok. De deur zwaait open. We willen er niet af. We drukken ons tegen elkaar aan, proberen weg te kruipen in een hoek. Misschien als we ons verstoppen, laten ze ons met rust.
Maar de stemmen van de mensen worden hard. Schel. Onmenselijk.
Ze schreeuwen, slaan met stokken, schoppen en trekken ons hardhandig aan onze oren van de vrachtwagen af. Hun laarzen bonken tegen het metaal. We hebben geen keuze. Ze drijven ons richting de ingang van de hel.
Overal ijzer
Mijn poten glijden uit op de vloer. Alles is nat en glibberig. We schuifelen verder, opgejaagd door nog meer schoppen. Sommigen van ons vallen. Die blijven liggen. Niemand stopt.
We komen in een gang. IJzeren wanden links en rechts. Alles maakt lawaai. Gekrijs, gezoem, gerammel. De lucht is dik van angst. Ik zie enkele dode varkens in de gangpaden liggen. Ik zou bijna willen zeggen dat ze “geluk” hebben. Zij maken de volgende grotere hel niet mee.
Wachtruimte
We staan opeengepakt in een wachtruimte. Er is geen water. Alleen hitte, herrie en paniek. We zien hoe de anderen verdwijnen achter deuren. Niemand komt terug.
Een metalen klep zwaait open. We worden in een liftkooi gejaagd. Alles trilt.
De vloer zakt. De lucht wordt benauwd. We worden bedwelmd, zeggen ze. Met CO2. Het zou niet pijnlijk zijn, maar mijn longen branden. Ik stik. Sommigen gillen, proberen nog te ontsnappen. Anderen vallen om. Sommigen blijven bij bewustzijn. Zoals ik.
We gaan weer omhoog. Alles draait. Mijn hoofd bonkt. Mijn poten doen het niet meer. De deur opent. En we worden op een transportband gelegd. Handen grijpen mijn achterpoten. Ze trekken me omhoog, ondersteboven. Mijn hoofd bungelt naar de vloer.
Dan komt het mes
Een stekende, snijdende pijn. Mijn keel wordt doorgesneden. Mijn bloed spuit op de grond. Ik kan niet schreeuwen. Maar ik schreeuw vanbinnen.
Voor velen start hier eindelijk de stilte. Niet voor mij.
En dan...
Ik ben nog bij bewustzijn. Blijkbaar hebben ze de snede niet goed gedaan. Mijn hart klopt nog en ik kan de ruimte waar ik ben zien.
We worden verder getakeld naar een bad vol heet water. Dit water moet onze haren makkelijk los laten komen. Langzaam verdwijnen we onder water. Wat doet dit ongelooflijk veel pijn aan mijn huid. Mijn mooie, roze huid.
Uiteindelijk verbrand ik levend in dit gloeiendhete bad. En dan – eindelijk – wordt het stil.
Ik ben Rosa. En ik heb 6 maanden geleefd.
Geen weg terug voor Rosa. Vecht vandaag nog voor haar familie!
Het verhaal van Rosa leeft voort in haar familie. Elke dag worden duizenden dieren als Rosa naar hun einde gebracht. Stop dit vandaag nog met jouw bijdrage!
Zorg er voor dat dieren geen nummer meer zijn. Maak het verschil tussen stilte en gerechtigheid en draag bij aan een toekomst voor de dieren. Draag nu bij.
