Inhoud
Undercover in de megastal van Straathof
Er is al veel gezegd en geschreven over de beruchte varkensbaron Straathof. In Duitsland werd hij zelfs veroordeeld wegens dierenleed nadat onze collega's beelden naar buiten brachten van wantoestanden in een van zijn megastallen. Gek genoeg werden er nooit eerder beelden gemaakt op een van de vijf locaties in Nederland. Wij besloten om daarin verandering te brengen: we gingen met onze camera in de hand op onderzoek uit.
Eenmaal binnen bleek de megastal een doolhof van gangen te zijn. Achter elke deur bevindt zich een ruimte met vleesvarkens, zwangere zeugen of biggen. Al die vele duizenden dieren, de vieze muren, de enorme stank, het lekkende dak en de geluiden van draaiende machines maakt het tot een afschuwelijke plek. Een plek waar dierenwelzijn bijzaak is en het maximaliseren van winst hoofdzaak.
Onze wandeling door de megastal bracht ons al snel in een ruimte waar een vreemd geluid vandaan kwam. We openden de deur en zagen een zeug tussen de stangen staan. Ze werd natgespoten vanwege een kapotte waterleiding. Het arme dier kon zich niet keren, maar kreeg wel de volle lading. Ze was drijfnat en wellicht stond ze al vele uren in de niet ophoudende stroom van water. De kapotte waterleiding zorgde er weer voor dat andere varkens geen drinkwater tot hun beschikking hadden. Naast haar stond een zeug die tekenen van stereotiep gedrag vertoonde. Ze bleef maar happen naar de randen van de voederbak en de stangen om haar heen. Al deze dames werden gadegeslagen door een 'geile beer' met schuim op zijn bek. De beer, het mannetjesvarken, moet aangeven welke zeug geschikt is voor kunstmatige inseminatie. De dames zijn verworden tot productiemachine. Werpen tot je erbij neer valt!
Nadat we dit op camera hadden vastgelegd vervolgden wij onze weg naar de andere ruimtes. We zagen kale stallen met groepen vleesvarkens die duidelijk bang waren voor de aanwezigheid van mensen. Geen goed teken! In een andere ruimte die we betraden was de ammoniakuitstoot zo groot dat we nauwelijks konden ademen. De lens van onze camera besloeg direct.
In onze tocht door de megastal stuitten we op een kruiwagen. Deze was tot de rand gevuld met dode biggen. Ik begon te filmen en mijn collega stootte mij aan. De bovenste big ademde nog! Ik zoemde in en zag dat het biggetje ernstig verzwakt was. Het arme dier was voor dood aangezien, maar bleek nog te leven. Slap en ondervoed lag ze op haar dode soortgenoten. Uiteindelijk blies ze haar laatste adem uit en stierf ze. Er was een einde gekomen aan haar lijdensweg.
De gangbare praktijk op een megastal is om zieke en verzwakte biggetjes simpelweg te laten sterven of om ze dood te slaan tegen de muur. Een simpel spuitje is er niet bij (dat kost geld). We gingen verder en zagen in een volgende ruimte de 'gezonde' biggen weer alle kanten opvliegen. Bang als ze waren voor mensen...
Deze biggetjes zullen uitgroeien tot uit de kluiten gewassen vleesvarkens, om uiteindelijk in een veewagen naar het slachthuis gereden te worden. Daar worden de dieren verwerkt tot boterhambeleg, schnitzel of hamlap. Uiteindelijk is de beste manier om dieren te helpen door ze niet op te eten.
Eenmaal weer buiten keken we nog eens naar de grote villa van de slapende varkensbaron. Hij zit er warmpjes bij. Het dierenleed laat hem koud.
Robert Molenaar
Directeur Animal Rights
