Inhoud
In de naam der wetenschap: het zusje van Rosa
Ik ben Rosa. Misschien heb je al eerder over mij gelezen. Ik leef nog steeds in die verschrikkelijke, kille stal waar ik geboren ben. En ik blijf hopen. Maar soms gebeuren er dingen die ik niet begrijp. Zoals vorige week.
In onze stal verdwijnen er soms varkens. Zomaar ineens. Zonder waarschuwing. Afgelopen week was het weer raak. Wetenschappers in witte jassen kwamen binnen. Ze namen mijn zusje mee. En niet alleen haar. Honderden tegelijk. Ze werden op vrachtwagens geladen en afgevoerd. Geen mens vertelde ons waar ze heen gingen.
Mijn broertje zei dat het voor “onderzoek” is. Voor mensen. Ze gebruiken ons lichaam om ziektes te bestuderen. Hij zei dat mijn zusje eenzaam wordt opgesloten in een kale, koude kooi. Geen stro, geen licht, geen familie. Alleen staal en felle lampen.
Ze spuiten iets in waardoor je ziek wordt
De mensen in witte jassen maken mijn zusje en andere varkens opzettelijk ziek. Ze krijgen een giftige stof toegediend, waardoor hun alvleesklier kapot gaat. Daardoor krijgen ze diabetes. Mijn zusje wist niet eens wat dat was. Maar ze werd ziek. Ze voelde zich beroerd en had de hele tijd dorst.
Onze eierstokken worden weggehaald
Sommige meisjes worden gesteriliseerd. Hun eierstokken worden weggehaald. De wetenschappers willen zien wat er in een vrouwenlichaam gebeurt als ze in de overgang komen. Maar wij varkens zullen nooit een menopauze meemaken.
Vele operaties en nierfalen
Mijn zusje en de andere varkens moeten meerdere operaties ondergaan. Er worden katheters in hun lijf gestopt, diep vanbinnen, om stoffen toe te dienen of metingen te doen. Soms raken die plekken ontstoken. Die ontstoken plekken doen zo veel pijn. Ik kan me niet voorstellen hoe mijn zusje lijdt. Zonder de troost van onze moeder.
Ik hoor dat ze ook kleine plastic bolletjes in hun bloedbanen gespoten krijgen, om hun nieren expres kapot te maken. Dan worden ze benauwd. Ze krijgen hartkloppingen. Ze voelen zich zwak en ellendig. De wetenschappers doen dit expres, want ze willen dat ze hartfalen krijgen. Hoe gruwelijk kan je als mens zijn dat je dit ons aandoet!
En daarna… worden ze allemaal gedood.
Wij zijn geen mensen
Mijn moeder zegt dat mensen denken dat dit voor hun gezondheid is. Maar wij krijgen van onszelf geen diabetes. Wij raken niet in de overgang. Waarom moeten wij dan deze pijn doorstaan? Hoe kunnen mensen dan aan ons zien wat ziektes met hun lichamen doen?
Ze heette Luna
Mijn zusje is weg. Ik weet dat ik haar nooit meer ga zien. Ik weet dat ze daar ergens in een witte kamer ligt, ziek en alleen. En als haar hart het begeeft, dan zullen ze zeggen dat het "geslaagd onderzoek" was.
Maar voor mij was zij geen onderzoeksobject. Zij was mijn zusje. Ze heette Luna.
En ik mis haar.
Ik wil zo graag dat iemand zegt: dit is niet normaal. Dat iemand opstaat en zegt dat wij niet gemaakt zijn om gebruikt en weggegooid te worden. Dat wij waardevol zijn.
Jij kan dit stoppen
Jij kan ons helpen. Door te vechten voor onze rechten. Door te zorgen dat er gerechtigheid komt en een einde aan dierproeven.
Jij kan de wereld laten zien dat wij geen testmateriaal zijn. Wij zijn Rosa. Wij zijn Luna. En wij verdienen een leven in vrijheid.
Voor Rosa, en andere dieren zoals zij, maak jij het verschil tussen stilte en gerechtigheid. Steun vandaag nog met jouw bijdrage.
Bronvermelding foto's:
Header foto - Anoop (2024)
Foto in tekst - CABI (2019)
